ره نگاران/ فناوری VAR در فوتبال ایران، نه تنها گرهی از داوری باز نکرده، بلکه خود به یک معضل و دردسر تازه بدل شده است؛ یک ابزار پرهزینه که تنها در بیانیه‌ها و تبلیغات کاربرد دارد و در عمل، تبدیل به نماد دیگری از سردرگمی و ناکارآمدی ساختار فشل فوتبال ما شده است.
قرار بود با ورود این فناوری، اشتباهات داوری به حداقل برسد و تیم‌ها با خیال آسوده‌تری بازی کنند. اما آنچه امروز شاهد آن هستیم، یک شوخی تلخ و خنده‌دار است. VAR نه تنها در بسیاری از دیدارهای مهم یا اصلاً فعال نیست، بلکه در حساس‌ترین بازی‌ها هم یا کار نمی‌کند، یا نمی‌خواهند که کار کند.
نمونه واضح، فینال جام حذفی بین ملوان و استقلال بود؛ جایی که دستگاه VAR مثل یک شیء تزئینی در کنار زمین قرار داشت و عملاً بلااستفاده ماند. آیا مشکل فنی بود؟ یا تصمیمی عمدی پشت این خاموشی قرار داشت؟ آیا فدراسیون و کمیته داوران برای چنین سناریویی آماده نبودند؟ یا شاید نمی‌خواستند برخی صحنه‌ها بازبینی شود؟ این پرسش‌ها هنوز بی‌پاسخ مانده و احتمالاً هم بی‌پاسخ خواهد ماند، چون شفافیت هیچ‌گاه در قاموس مدیریت فوتبال ایران جایی نداشته است.
وقتی در دیدار فینال جام حذفی فوتبال ایران، با میلیون‌ها بیننده و میلیون‌ها تومان هزینه، سیستم VAR تنها تماشاچی است، دیگر چه امیدی به آینده می‌توان داشت؟ کمیته داوران و دپارتمان داوری فدراسیون فوتبال باید پاسخگوی این وضعیت اسفناک باشند. نه با بیانیه‌های تکراری، چون با این مدیریت، نه تنها عدالت در فوتبال اجرا نمی‌شود، بلکه بی‌عدالتی مدرن با فناوری جدید در حال نهادینه شدن است.
وقت آن رسیده که مدیران فوتبال ایران بین «داشتن فناوری» و «توان استفاده از فناوری» تفاوت قائل شوند. تا آن روز، VAR در فوتبال ما فقط یک جعبه خاموش خواهد بود؛ درست مانند بسیاری از صندلی‌های مدیریتی در فوتبال ایران.
- نویسنده : فرهاد خراسانی
- منبع خبر : پایگاه اطلاع رسانی ره نگاران
